در میان جانوران عالی تر، تعداد دندان ها و تعداد دفعاتی که دندان ها می ریزند و دوباره می رویند، به مراتب کم تر است. دندان های انسان فقط یک بار می ریزند و مجددا در می آیند: دندان های شیری می ریزند و دندان های دائمی به جای آن ها می رویند.

تکامل انسان وی را به جایی رسانده است که فقط به دو ردیف دندان احتیاج دارد. کودک انسان در لحظه ی تولد دندان ندارد و پس از شش ماه، نخستین دندان ها در وسط آرواره ی پایینی اش ظاهر می گردند. در طی تقریبا دو سال، کودک جمعا بیست دندان در می آورد. در زیر دندان های شیری، ردیف دیگری از دندان ها قرار دارد که پس از شش سالگی در می آیند.

به این ترتیب نخستین مجموعه ی دندان ها از شش سالگی تا دوازده سالگی می ریزند و جای آن ها دندان های تازه ای می رویند. علاوه بر دندان های سابق، سه جفت دندان دیگر (به نام "دندان های آسیا") در سمت آرواره و در انتهای ردیف دندان ها ظاهر می گردند. در نتیجه، شخصی که بالغ شده باشد، به جای بیست دندان شیری، صاحب سی و دو دندان دائمی خواهد شد.

انسان دارای "دندان بندی گروهی" نیز هست. یعنی انواع دندان های ما (اعم از دندان های پیش، دندان های نیش، دندان های آسیای کوچک و آسیای بزرگ) همگی در کنار یکدیگر در می آیند.

دندان های انسان (بر خلاف دندان های بعضی از جانوران) طول و اندازه ی ثابتی دارند و در ردیف های منظم و مرتبی قرار گرفته اند.